Lubią ją wszyscy od kur po motyle, więc wyginęłaby, gdyby nie parzyła. Pokrzywa! Jej krzemionkowe włoski, porastające zarówno łodygi jak i liście, potrafią jak prawdziwe igły przebić skórę i wstrzyknąć zawartość ampułki znajdującej się u podstawy. Zastrzyki wypełnione histaminą, acetylocholiną, serotoniną i kwasem mrówkowym nie są groźne, ale z pewnością nieprzyjemne. Sparzona lub wysuszona pokrzywa już nie parzy, zanim jednak ją unieszkodliwimy radzę uzbroić się w grube, gumowe rękawice.
Pokrzywa ma silne właściwości oczyszczające, remineralizujące i wysoką zawartość żelaza – pomoże nam znieść wiosenne zmęczenie, uzupełni odżywczo po zimie. Zrywajmy ją z dala od ruchliwych ulic (z uwagi szkodliwy ołów) i pól uprawnych (bo pestycydy): w lasach, na podmiejskich nieużytkach, na łąkach. Koniecznie dobrze ją wypłuczmy a nawet sparzmy przed jedzeniem, dla bezpieczeństwa. Święta Hildegarda radzi ugotować ją w winie, dodając odrobinę miodu a potem odcedzić. Należy pić ten napój po jedzeniu i na noc, w celach oczyszczających właśnie. Odradza spożywanie pokrzywy na surowo.
Pokrzywa świetnie zastępuje w daniach szpinak, można zrobić z nią omlet, suflet, dodać do zupy, do ciasta na ciasteczka, jako jarzynkę do orkiszowej kaszy (przepisy znajdziecie na blogu lub w wiosennym numerze magazynu „Tak rodzinie”). Pokrzywy to prawdziwe swojaki, podobnie jak fiołki – nie sposób je pomylić z innym chwastem. To co – na pokrzywy!?!
Ołowiu już w benzynie nie ma od ponad ćwierć wieku, zatem nie ma powodu by sądzić, że więcej ołowiu będzie miała pokrzywa rosnąca przy drodze niż gdziekolwiek indziej. Co do spożywania w stanie surowym, to pokrzywa przestaje parzyć już po dokładnym jej opłukaniu wodą. Kładę listki pokrzywy, tylko zerwane i starannie opłukane, na kanapki i choć smaku pokrzywa jako taka sama wiele nie ma bardzo sobie to chwalę. Czy poza faktem iż św. Hildegarda odradza spożywanie pokrzywy na surowo istnieje jakieś uzasadnienie niejedzenia surowej pokrzywy mające naukowe podstawy?
Pani Tereso, nasza Mniszka większość produktów zalecała poddawać działaniu ognia. Przypuszczam, że chodziło o to, by były lżej strawne, przez co lepiej przyswajalne, co jest istotne zwłaszcza dla osób chorych. Ostatecznie korzystamy nie z tego, co nam roślina oferuje ale z tego co z tej oferty wchłoniemy i wbudujemy w nasze ciało. Suszenie na piecu kaflowym pozwalało mieć dostęp do pokrzywy poza sezonem, to zdrowy i polecany przez Hildegardę sposób konserwacji.
Pozdrawiam ciepło.
Dziękuję. Rozumiem, że osoba zdrowa może jeść i pić pokrzywę na surowo.
Głupota z ogniem. Jeśli jakaś roślina ma dużo ostrych substancji to znaczy że mamy spożywać małe ilości. Poddanie działaniu ognia jest po to żeby sztucznie zwiększyć objętość i zwiększyć opas. Nawet ludzie się tuczą.
A to ciekawe. Jaki powód podawała św. Hildegarda aby nie sporzywać surowej pokrzywy? Z dzieciństwa pamiętam jak z mamą zbierałam potem kroiła i dawała razem z karmą wszystkiemu ptactwu jakie hodowaliśmy. Drugim takim zielem był krwawnik. Ale pokrzywa i krwawnik były surowe. Kurom, gęsiom bardzo to służyło. Dla ludzi najczęściej pokrzywa była suszona na piecu kaflowym. Proszę wyjaśnić powód czemu surowa nie służy ludziom. Dziękuję