Kategoria Blog o przyzwoitym życiu - cnoty i wady - Monika Walczak, Pierwsza strona

Św. Hildegarda nie ma wątpliwości – to stan pełnego, racjonalnie uzasadnionego zadowolenia i satysfakcji z własnego życia. Szczęście pochodzi z wnętrza, doświadczamy go dzięki świadomości własnego powołania i wypełniania go. To życie rozumne, zgodne z własnymi wartościami. „Człowiek, który dobrze czyni i postępuje zgodnie ze swoim sumieniem, będzie mądry w wewnętrznym poznaniu” – czytamy u św. Hildegardy. Łacińskie Beatitudo (Szczęśliwość) oznacza  bowiem zarówno szczęście, jak i błogosławieństwo – aprobatę, wdzięczność i uznanie swojego losu. Szczęśliwość, jak każda z cnót, to owoc odpowiedzialnej, długoterminowej pracy nad sobą.

Zabawa daje wytchnienie, obcowanie z dziećmi, zwierzętami i szerzej – z przyrodą, pozwala doświadczać radości istnienia, ale głębię spokoju i niewymownego szczęścia daje twórcze działanie i rozwój duchowy. Hildegarda wyraźnie widzi, że stan ducha towarzyszy nam również po śmierci fizycznej, dlatego szczególnie poleca wzrastanie w głąb i rozwijanie cnoty Beatitudo (Szczęśliwości).

Przy czym należy odróżnić stan duchowy od stanów emocjonalnych. Żywe emocje, nawet złość czy smutek, pojawiają się i znikają, dzięki temu, że świadomie je przeżywamy. Melancholia natomiast jest stanem względnie trwałym, ciemnym kolorytem emocjonalnym, jaki nadajemy naszemu życiu. Oczywiście należy odróżnić ją od depresji – stanu chorobowego, wymagającego interwencji terapeutycznej i/lub farmakologicznej.

 

Jeśli jest ci ciemno, sprawdź czy okiennice są otwarte

Trzynasta para sił zlokalizowana jest w okolicach dwunastego kręgu (szósty krąg piersiowy). Zaniedbane, a więc smutne i nieszczęśliwe życie osłabia układ żołądkowo-jelitowy, niszczy florę jelit, co skutkuje stanami zapalnymi, nieżytami, wrzodami aż po nowotwory układu pokarmowego. Choroba Leśniowskiego-Crohna i zespół jelita drażliwego oraz zaburzenia trawienia to również efekt zaniedbań w tym zakresie. Wcześniej sygnalizowane jako alergie i bóle głowy.

Melancholia jest jedną z wad, w przypadku których Mniszka z Bingen nie zaleca żadnego postu ani ćwiczeń pokutnych. Człowiek nazbyt zmartwiony ma spożywać lekkostrawne posiłki i budować w sobie wdzięczność za taką możliwość. Hildegarda opisuje poprawiające nastrój działanie orkiszu, owsa, kopru włoskiego, gałki muszkatołowej czy ziaren pieprzu kubeba. Melancholię, wahania nastrojów, nerwowość, zaburzenia snu pomaga też wyregulować nalewka z korzeni obrazków plamistych.

Zagubionym i zaniedbanym Św. Hildegarda zaleca regenerację flory jelitowej i okresową samotność rozumianą jako spotkanie z modlitwą, medytacją, kontemplacją. Dobrze jest usłyszeć ciszę zamiast użalania się nad sobą, by nawiązać kontakt z większą niż ludzka miłością: żal zamienić we wdzięczność, poczucie winy przekuć w  odpowiedzialność i naprawczość. Najlepszą pokutą jest bowiem powrót na właściwą ścieżkę. Sardoniks – zdaniem Mniszki zBingen – uszczęśliwia, ponieważ wzmacnia intelekt, percepcję i wszystkich pięć zmysłów.

 

Bóg mówi: Kiedy upadniesz, wzywaj i szukaj mnie z wiarą a ja chcę cię podnieść i przyjąć

Oto kilka pomocnych afirmacji:

„Wołam do Boga, a On mi odpowiada”

„Wyciągam do Niego swe ręce, biegnę za Nim i mówię Mu o swoich potrzebach, zaś On w swej dobroci obdarowuje mnie”

„Wszelkie zaufanie i nadzieję pokładam w Bogu i oddaję swoje życie w Jego ręce”.

Człowiek sądząc, że jest twórcą swojego losu a nie robotnikiem Boga, bywa zupełnie nieporadny, gdy rzeczy nie mają się tak, jakimi chciał je widzieć. Tymczasem warto odważnie stawić czoło przeznaczeniu, wniknąć w troskę o duszę, porzucając samowolę. To Bóg stawia przed nami obrazy naszego losu – od nas zależy, w jakie ramy je oprawimy.

 

„Cnoty św. Hildegardy na czas pandemii” to zbiór krótkich esejów do długich przemyśleń. Mam nadzieję, że będą impulsem do podejmowania trudu ale i radości przyzwoitego życia. Zapraszam na cały cykl.

Część cnót (jak również wad) zostały przez Mniszkę wyobrażone i upostaciowione. Właśnie te zostały namalowane i pojawiają się we wpisach. Oto trzynasta z kolei cnota Głębi Szczęścia (Beatitudo) – postać w białej szacie z zielonym pasem. Naczynie personifikuje istotę – duszę człowieka, a wraz z nią błogosławieństwo Boże, jakie jest jej udziałem. Szczęście to życie wypełnione po brzegi, zgodne z przeznaczeniem troskliwie realizowanym.

Wierzę, że przyglądanie się i uwewnętrznienie tych obrazów, pomoże uruchomić proces wzrastania.

Ostatnie Wpisy
Komentarze
  • Maria
    Odpowiedz

    Bardzo prawdziwe i przydatne rady dziękuje:)

Zostaw komentarz